آدمهای کمی هستد که دوست دارند سال‌های طلایی عمرشون رو در خانه‌ی سالمندان زندگی کنن. فکر کردن به خانه‌ی سالمندان باعث وحشت خیلی از مردم میشه و تصویرهایی از مکان‌های فراموش‌شده‌ای رو به ذهن میاره که زندگی درش جریان نداره و انزوا و تنهایی حرف اول رو می‌زنه. انباری از آدمهای شکننده و آسیب‌دیده که در حال سپری کردن سال‌های آخر عمرشون هستند.
تو اپیزود ۱۹ پادکست بی‌پلاس با عنوان میرایی، اتول گوانده از این حرف می‌زنه که در تاریخ شکل‌گیری و توسعه‌‌ی خانه‌ی سالمندان، خود سالمند نقش چندانی نداشته، بلکه اولویت‌های دیگه‌ای که سوای اولویت سالمند بوده به تاسیس این مکان‌ها کمک کرده. این نوشته هم مرتبط با نظر گوانده و برگرفته از مقاله‌ی نیویورک‌تایمزه که مرداد ۱۴۰۰ منتشر شده و به وضعیت خانه‌های سالمندان تو این کشور می‌پردازه.
نویسنده: مریم مهری
تن دادن به زندگی نهادی
همه‌گیری کرونا همه‌چیز رو در این‌باره وحشتناک‌تر کرده. مثلا آمار رسمی جان‌باخته‌های کرونا در خانه‌های سالمندان آمریکا بیشتر از ۱۳۳ هزار نفره. یعنی بیشتر از یک نفر از هر ۵ مورد مرگ و میر در کشور. اینطور که آمار نشون می‌ده این خونه‌ها همچنان خونه‌ی انزوا و انتظار برای مرگ باقی موندن.
بر اساس نظرسنجی AARP در سال ۲۰۱۸، بیشتر آمریکایی‌ها حتی قبل از کرونا گفته بودن که دوست دارن تو خونه پیر بشن. یعنی ۷۶ درصد از آدمهای بالای ۵۰ سال. بیشتر از ۹۰ درصد از افراد بالای ۶۵ سال در حال حاضر همین کار رو انجام می‌دن اما همچنان اکثر مرگ‌ها تو بیمارستان و آسایشگاه و خانه‌ی سالمندان اتفاق می‌افته.
بایدن رییس‌جمهور آمریکا گفته که برای کاهش فشار بر خانواده‌ها باید ۴۰۰ میلیارد دلار در بخش مراقبت‌های خانگی و اجتماعی سرمایه‌گذاری بشه. ولی نیاز به مراقبت‌های خارج از خونه همچنان برقراره. آمریکا برای جمعیت یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفری از سالمندان بالای ۶۵ سال، ۱۵ هزار و ۶۰۰ خانه‌ی سالمند داره. خیلی از سالمندان نیاز به مراقبتی بیشتر از خونه دارن. و این با نگاه به جمعیت دلهره‌آورتر میشه. پیش‌بینی اینه که تعداد آمریکایی‌های بالای ۸۵ سال تا سال ۲۰۵۰ به ۱۹ میلیون نفر برسه.
خانه‌های سالمندان آمریکایی موجودات قرن گذشته‌اند. این مکان‌ها در دهه ۱۹۳۰ جایگزینی ملایم برای خانه‌های فقرا بودن و بعدها به لطف برنامه‌های مختلف دولتی تکثیر شدن. همونطور که مشخصه رویکردشون به پیری رویکرد پزشکیه و طراحی‌شون یادآور بیمارستان‌هاست. گوانده تو کتاب میرایی میگه در تاریخ توسعه خانه سالمندان نقش سالمند در حد نقش قاطر بوده در تاریخ تحولات آمریکا. اونجا برنامه روزانه‌ی مستقل و حریم خصوصی وجود نداره و همه باید به زندگی نهادی تن بدن.
بلای کرونا بر سر خانه‌های سالمندان
نفرت از خانه‌ی سالمندان سنتی باعث شده که نوع جدیدی از مراکز مراقبت از سالمند تاسیس بشن که البته خدماتشون رو برای اقشار مرفه‌تر ارائه می‌دن. همین کمک کرده که خانه‌های سالمندان سنتی بیشتر از قبل به قهقرا برن. چون مردمان فقیرتر می‌رن سراغشون و باید هزینه‌ها رو پایین نگه دارن و همینطوری چرخه‌ی فرسایش ادامه پیدا می‌کنه. خانه‌های سالمندان کوچیک غیرانتفاعی توسط واحدهای انتفاعی بسته یا بلعیده می‌شن.
بحرانی هم که کرونا به وجود آورده مزید بر علت شده که موجی از تعطیلی تو این خانه‌ها به وجود بیاد. کووید ۱۹ مشکلات عدیده‌ی خانه‌های سالمندان رو حادتر کرده. از ژانویه ۲۰۲۰ تا ژانویه ۲۰۲۱ استفاده از خانه سالمندان در سراسر آمریکا بیشتر از ۱۶ درصد کمتر شده. در یک نظرسنجی که ماه ژوئن منتشر شد، ۵۴ درصد از خانه‌های سالمندان گفتند که با ضرر کار می‌کنن و فقط یک چهارم از اون‌ها مطمئن هستند که می‌تونن یه سال دیگه هم دووم بیارن. بحرانی شدن این صنعت خیلی‌ها رو به فکر اصلاحات اساسی انداخته و مراکز کوچکتر و مستقل‌تر که نگرشی متفاوت نسبت به پیری دارن به وجود اومدن. پیری قرار نیست انتظار برای مرگ باشه، خودش مرحله‌ای از زندگیه که باید امید و انگیزه در اون جریان داشته باشه.
خانه‌هایی شبیه خانه
خانه‌های سالمندان غیر متعارف چند دهه است که پا به عرصه گذاشتن. از جمله مشهورترینشون میشه به پروژه‌ی خانه‌ی سبز اشاره کرد که اولین ساختمان‌ها رو سال ۲۰۰۳ راه انداخت. املاک گرین هاوس سعی می‌کنن فضایی صمیمی‌تری به وجود بیارن و به ساکنان عاملیت بیشتری نسبت به امکانات سنتی بدن. خونه‌ها به ۱۰ تا ۱۲ نفر از ساکنان خدمات می‌دن که برنامه‌شون بسته به توانایی‌شون، کمتر از پیش تعیین شده‌س. ساختمون‌ها شبیه خونه‌هایی به شکل مزرعه هستند. ساکنان اتاق‌ها و حمام‌های خصوصی دارن که در اطراف یک منطقه‌ی مشترک برای آشپزی، غذا خوردن و معاشرت سامان‌دهی شدن.
تو خونه‌های سبز پرستارها و دستیارها هم ساکن هستند و به سالمندان تو لباس شستن و غذا پختن و مراقبت‌های شخصی کمک می‌کنن. این باعث میشه بتونن روابط نزدیک‌تری هم با هم برقرار کنن. دستیارها آموزش‌های تخصصی می‌بینن و معمولا بیشتر از متوسط صنعت حقوق می‌گیرن. این خونه‌ها برای آدم‌هایی با درجات مختلف معلولیت هم مناسب‌سازی شدن.
تحقیقات میگن که مزایای بالینی این مدل مراقبت فراوونه. ساکنان این خانه‌ها کمتر از مراکز سنتی نیاز به بستری شدن توی بیمارستان پیدا می‌کنن، کمتر دچار فشار هستند و رابطه‌شون با مراقبان باعث رضایت خودشون و خانواده‌هاشونه. تحقیقات میگه در دوران کووید خانه‌های سبز خیلی راحت‌تر تونستن از بیماری همه‌گیر عبور کنن. تا ماه ژوئیه‌ی سال ۲۰۲۰، پروژه خانه سبز ۳۲.۵ مورد مثبت کووید ۱۹ و ۲.۸۴ مورد مرگ به ازای هر ۱۰۰۰ نفر از ساکنان ثبت کرده بود. در حالی که در کل ۱۴۶ مورد و ۳۸ مرگ به ازای هر ۱۰۰۰ نفر در خانه‌های سالمندان تأیید شده بود.
ولی فقط ۳۰۰ خانه سبز تو ۳۲ ایالت آمریکا مشغول به کارند که به ۳۲۰۰ ساکن خدمات می‌دن. موانع نظارتی و تأمین مالی زیادی سر راه هست که اجازه نمی‌ده تعدادشون بیشتر باشه. و این شکاف عمیقی بین سالمندانی که تمکن مالی دارن و کسانی که به خانه‌های سالمندان سنتی فرستاده می‌شن به وجود میاره. امکان زندگی نیمه مستقل و حدی از امکانات و آزادی که زندگی رو معنادار کنه برای خیلی از سالمندان یک رویاست. حالا که مرگ کش پیدا کرده و فرایند مردن طولانی شده، نیاز به تحول در مراقبت و امکانات امدادی هم حیاتی‌تر از همیشه‌ست.
تصویر یادداشت رو از CDC در Unsplash برداشتم.
اغلب ما دوست نداریم به مرگ فکر کنیم پس برایش برنامه‌ای هم ترتیب نمی‌دهیم. اما آتول گوانده در کتاب میرایی بیشتر بخوانید
این پست رو قبلا کمی مفصل‌تر تو خبرنامه‌ی چهارم پادکست بی‌پلاس منتشر کرده بودیم، اینجا کمی خلاصه‌تر می‌نویسم نویسنده: فاطمه بیشتر بخوانید
چی باعث میشه احساس موفقیت و خوشبختی بکنیم؟ چه چیزهایی توی زندگی برامون مهم هستن؟ ممکنه درباره اهمیت این موضوع‌ها بیشتر بخوانید
مرچندایز پول گرفته کالا نفرستاده چه جوری پیگیری کنم؟
من چند روز پیش ۲۶۵ تومن ازش خرید کردم پولش رو ازم کم کرد ولی نه شناسه پرداخت داد و نه کد رهگیری و نه خود کالا رو فرستاد، راهنمایی کنید.
لطفا به این آدرس ایمیل بزنین
BPluspod@gmail.com
اگر جایی مثل آپارتمان های خصوصی شبیه هتل آپارتمان سالمندان باشه ، خیلی هم خوبه و کمک می کنه شالمندها دچار افسردگی نشن ، البته به شرط تمکین اقتصادی
بله من حاضرم ،چون تو خونه شرایطی ندارم که راحت باشم و به همین دلیل آدم در خانه سالمندان باهم آشنا می‌شوند و درددل میکنند حتی میتونم بجرعت بگم که همین آشناییها و درددلها باعث بهتر زندگی کردن و حتی زندگی بهتر میشه ، کمک کردن بهم و نگهداری کردن از هم ،گوش دادن به دردهای همدیگر و،،،،،خیلی چیزهای دیگر باعث زندگی بهتر و شادتر و حتی امید به زندگی میشه حتی در سنین بالا ،